- 11 Kasım 2024 - -YENİ- EYVALLAH DEDE
- 09 Ekim 2024 - TEHLİKELERE KARŞI GENÇLERİ KORUMAK
- 30 Eylül 2024 - EMEL UZUN ÖMÜR KISA
- 21 Ağustos 2024 - PİŞMANLIK DEPREMİ
- 23 Mayıs 2024 - BAHAR GELDİĞİNDE
- 28 Nisan 2024 - BİR SÖZ HAYAT DEĞİŞTİRİR
- 21 Mart 2024 - BİR HAYIR VARDIR
- 09 Şubat 2024 - -YENİ- DEPREMİN YIKAMADIKLARI
- 23 Ocak 2024 - DÜN GAZİANTEP BUGÜN GAZZE (2)
- 29 Aralık 2023 - HAYVAN DENEYLERİ VE BOYKOT
- 24 Aralık 2023 - GEÇMİŞTE "GAZİANTEP" BUGÜN "GAZZE"
- 09 Aralık 2023 - Zafer Türküsü
- 20 Kasım 2023 - Dualardaki Gazze
- 07 Kasım 2023 - Aksa Tufanı
- 06 Ekim 2023 - Dramatik Fotoğraf
- 17 Ağustos 2023 - İnsan İnsana
- 18 Temmuz 2023 - Livasçı İsmet
- 20 Mayıs 2023 - Bir seçim nasıl kazanılmaz !
- 18 Nisan 2023 - Hayat Kurtaran İyilik
- 27 Mart 2023 - Susma Orucu
- 31 Ocak 2023 - Garip Bir Rüya
- 09 Ocak 2023 - Büyüler Beni
- 03 Ocak 2023 - Apaçık Fetih
- 23 Aralık 2022 - Mısır Sürgünü
- 10 Aralık 2022 - Şeytan İşi
- 24 Kasım 2022 - İlkokul Çilesi
- 07 Kasım 2022 - Önce Sağlık
- 10 Ekim 2022 - Bela Dileyen Kadın
- 17 Eylül 2022 - Haramdan Hayır Gelmez
- 17 Ağustos 2022 - İnsan Ne Ederse Onu Bulur
- 19 Temmuz 2022 - Emel ve Ecel
- 25 Nisan 2022 - Babamın Askerleri
- 16 Nisan 2022 - Yarım Dua
- 09 Nisan 2022 - Unutulmaz Bir İftar
- 31 Mart 2022 - Başa Gelen Dua
- 18 Mart 2022 - Anzaklı Ömer
- 03 Mart 2022 - -YENİ- Okul Kaydı
- 14 Şubat 2022 - Ertelenen Sevda
- 19 Ocak 2022 - Boş Zarf
- 27 Aralık 2021 - Kanlı Noel !
- 14 Aralık 2021 - Yerli Malı Haftası
- 30 Kasım 2021 - Yolculuk ve Duraklar
- 16 Kasım 2021 - Acele Gidilen Yollar
- 03 Kasım 2021 - Yolu Şaşırmak
- 19 Ekim 2021 - Önce Refik Sonra Tarik
- 05 Ekim 2021 - Yol İle Giden Yorulmaz
- 28 Eylül 2021 - Yalan Dünyada (Neşet Ertaş Anısına)
- 22 Eylül 2021 - Yollar ve Hayat
- 15 Temmuz 2021 - On Beş Temmuz Destanı
- 11 Haziran 2021 - Mutluluk Elimizde
- 17 Mayıs 2021 - İntifada ( Şiir )
- 08 Mayıs 2021 - Şimdilerde Halimiz
- 23 Nisan 2021 - Yaratanla İletişim: DUA
- 18 Mart 2021 - -YENİ- O Gün ( Çanakkale Anısına)
- 09 Mart 2021 - Yaratanla İletişim
- 14 Ocak 2021 - Babam Anlatırdı Kıtlığı
- 28 Aralık 2020 - Öleceğini Bilen Küçük Kız
- 15 Aralık 2020 - Yağmur Duası
- 04 Aralık 2020 - İletişim Şükür Sebebidir
- 02 Kasım 2020 - Sinir Harbi
- 21 Ekim 2020 - Nezaket Sağlıktır
- 11 Ekim 2020 - Ateşle Oynayanlar
- 23 Ocak 2020 - Küçük Günler
- 04 Ocak 2020 - Hatırlamalı İnsan
- 27 Aralık 2019 - Yusuf Olmak
- 03 Aralık 2019 - Peygamber Şehri
ÖĞR. GÖR. OSMAN UTKAN
ÇOCUKLARIMIZI NASIL KORUMALIYIZ?
ÇOCUKLARIMIZI NASIL KORUMALIYIZ?
Fatih’te surlarda işlenen korkunç cinayetten sonra çok yazılıp çizildi. Görünen o ki daha da bu konularda sözler söylenmeye devam edilecek gibi duruyor. Konuya ilişkin geçenlerde kaleme aldığım yazıda çocuklarımızı her ne pahasına olursa olsun korumamız gerektiğini dile getirmiştim. Bu aşamada “İyi hoş da ne edelim, nasıl edelim ki bu çocukları örgütlü kötülüklerden koruyalım?” sorusunun da cevaplanması önem arz ediyor.
Bütün suçların ortaya çıkmasında olduğu gibi çocuklarımızın ve gençlerimizin işlediği suçlarda da kişinin yetiştirilme tarzının önemli bir paya sahip olduğunu düşünenlerdenim. Bu durumu Yeni Şafak Yazarı Gökhan Özcan şöyle dile getirmektedir: “Deyim yerindeyse ‘çocukların’, içlerinde böylesine ölçüsüz bir nefret taşıyor olmaları, bu kadar ağır suçlara bu kadar kolay yönelebilmeleri; biz yetişkinlerin onların yetişme süreçleriyle ilgili vahim yanlışlar içinde olduğumuzun da göstergesi aslında. Nefretin bu kadar öne çıktığı bir toplumsal kültürün, sevgi inşa etme konusunda çuvallamış olduğunu kabul etmek gerekir.”
Buradan yola çıkarak birkaç hususa vurgu yapmakta yarar vardır. Dile getirmesem kendimi suçlu hissedeceğim hususlar bunlar. Ki bunlar, ortalama bir Türk ailesinde hepimizin yaşadığı ya da yaşaması potansiyel şeyler olduğunun altını çizmek istiyorum.
Aile yapımızdaki son yıllarda yaşanan değişim ve dönüşümle birlikte babanın rolü oldukça azaldı. Baba artık evde otoritesi olan birey olmaktan çıkmıştır. Annelerimiz ise her ne kadar evin içerisinde ipleri ellerinde tutsalar dahi, hiçbir zaman bir babanın yerini alamayacaklardır. Baba evin içerisinde zayıf bir figür olarak sözünün esamesi okunmaz hale gelmiştir. Modern dünyada evin velisi olması beklenen babanın bütün apoletleri sökülmüştür. Bu durum çocukların yetişmesinde ve gelişiminde oldukça büyük bir zafiyet oluşturmaktadır. Bunu on yılların sonunda yaşadığımız acı tecrübelerden yola çıkarak gayet rahat ifade edebiliyoruz.
Bundan yirmi ya da otuz yıl önce çocuklara müdahale edilirken bazen kantarın topuzu kaçabiliyordu. Haliyle bazen istenmeyen şeyler de yaşanabilmekteydi. Sonra belli bazı çevreler, bir ağızdan “çocuklara karışmayın” dediler bize. Günümüzde hala babalar çocukları uyaracak olsa anneler “psikolojisi bozulur” diyerek çocuklara ve ergenlere karışılmasını engellediler ve engellemeye devam ediyor.
Ben de bir iletişim bilimci olarak çocuklarla iletişim konularını anlatırken ne yazık ki bu hataya düştüm. Yıllardır “çocuklarımızla arkadaş olalım, onlarla nezaketle ve kırmadan iletişim kuralım” dedim. Ama yaşanan korkunç cinayetler ve çocuklarımızın içine düştükleri kötülükleri gördükten sonra tavrım büyük ölçüde değişti. Artık çocuklarımızın eskiden olduğu gibi sert bir biçimde değil ama kontrollü olarak bir otorite sağlamamız gerektiğini düşünüyorum.
‘Özgürlük’ adı altında çocuklarımızı kendi haline bırakamayız. Onlara yönelik yapacağımız bazı kontrollü sınırlamalar aslında onları korumak içindir. Aslında onların iyiliği için bunu yapmak durumundayız. Nihayetinde hiç kimse çocuğunun kötülüğünü istemez. Onların başına belaların ve musibetlerin gelmesini istemez. Bundan dolayı ebeveynler, hayatta edikleri tecrübelerden yola çıkarak, çocuklarını uyarmalarından daha doğal bir şey yoktur. Çünkü biliriz ki büyüklerimiz dağın ardını görebilen kişilerdir. Bazen çocukların aynada göremediklerini düz duvarda gören kişiler, anne ve babalardır.
Bu konuda Hz Mevlana’nın şu örneği bize ışık olabilir. Diyelim ki bir çocuk okula gitmek istemiyor. Ancak veliler onları ne eder ne yapar yine de okula gönderir. Çünkü anne ve babalar, eğitimin çocuk için ne kadar hayati bir olgu olduğunu çok iyi bilir. Aslında hayatın büyük bir kısmı bunun gibidir. Bazen çocuklar, ergenler ve gençler bazı iyi şeyleri ısrarla istemeyebilir. Ama biz onların iyiliğine olanı tercih etmek zorunda kalırız. Onlara ve onların direnç göstermelerine rağmen bu iş böyledir.
Olayı biraz daha ileriye taşımak istiyorum. On yıllardır şiddetle reddettiğimiz “Dayak cennetten çıkmıştır.” ya da “Kızını dövmeyen dizini döver.” ve yahut “Kızı kendi haline bırakırsan ya davulcuya ya zurnacıya kaçar.” gibi ataların sözlerini bu bağlamda tekrardan uzun uzun düşündüm. Şiddetin her türlüsünü reddederek ve bunu erkek kadın ayırmaksızın çocuklarımızı kontrollü ve sıkı bir şekilde takibe alalım, diyorum.
Çocuklarımız kimlerle takılıyor? İnternetin dehlizlerinde nelerle meşgul olmaktadır? Bağımlılıkları var mı? Ceplerinde ve çekmecelerinde sakıncalı şeyler saklıyor mu? Hatta neler okuyorlar neler yazıyorlar? Sosyal medyada ne işlerle uğraşıyor ve hangi kesimlerle takılıyorlar? Bu ve benzeri soruları kendimize sorarak çocuklarımızı kötülük şebekelerinden korumamız boynumuzun borcudur.
Çocuklarımızın, bazen onları uyarılarımız ya da engellemelerimiz karşısında sıkılmaları veya üzülmeleri hatta psikolojilerinin az biraz olumsuz etkilenmesi; onların tacize ve tecavüze uğramasından, yaralanmasından ya da –Allah korusun- ölmesinden daha iyidir.
Henüz Yorum yok