- 30 Eylül 2024 - -YENİ- EMEL UZUN ÖMÜR KISA
- 21 Ağustos 2024 - PİŞMANLIK DEPREMİ
- 23 Mayıs 2024 - BAHAR GELDİĞİNDE
- 28 Nisan 2024 - BİR SÖZ HAYAT DEĞİŞTİRİR
- 21 Mart 2024 - BİR HAYIR VARDIR
- 09 Şubat 2024 - -YENİ- DEPREMİN YIKAMADIKLARI
- 23 Ocak 2024 - DÜN GAZİANTEP BUGÜN GAZZE (2)
- 29 Aralık 2023 - HAYVAN DENEYLERİ VE BOYKOT
- 24 Aralık 2023 - GEÇMİŞTE "GAZİANTEP" BUGÜN "GAZZE"
- 09 Aralık 2023 - Zafer Türküsü
- 20 Kasım 2023 - Dualardaki Gazze
- 07 Kasım 2023 - Aksa Tufanı
- 06 Ekim 2023 - Dramatik Fotoğraf
- 17 Ağustos 2023 - İnsan İnsana
- 18 Temmuz 2023 - Livasçı İsmet
- 20 Mayıs 2023 - Bir seçim nasıl kazanılmaz !
- 18 Nisan 2023 - Hayat Kurtaran İyilik
- 27 Mart 2023 - Susma Orucu
- 31 Ocak 2023 - Garip Bir Rüya
- 09 Ocak 2023 - Büyüler Beni
- 03 Ocak 2023 - Apaçık Fetih
- 23 Aralık 2022 - Mısır Sürgünü
- 10 Aralık 2022 - Şeytan İşi
- 24 Kasım 2022 - İlkokul Çilesi
- 07 Kasım 2022 - Önce Sağlık
- 10 Ekim 2022 - Bela Dileyen Kadın
- 17 Eylül 2022 - Haramdan Hayır Gelmez
- 17 Ağustos 2022 - İnsan Ne Ederse Onu Bulur
- 19 Temmuz 2022 - Emel ve Ecel
- 25 Nisan 2022 - Babamın Askerleri
- 09 Nisan 2022 - Unutulmaz Bir İftar
- 31 Mart 2022 - Başa Gelen Dua
- 18 Mart 2022 - Anzaklı Ömer
- 03 Mart 2022 - -YENİ- Okul Kaydı
- 14 Şubat 2022 - Ertelenen Sevda
- 19 Ocak 2022 - Boş Zarf
- 27 Aralık 2021 - Kanlı Noel !
- 14 Aralık 2021 - Yerli Malı Haftası
- 30 Kasım 2021 - Yolculuk ve Duraklar
- 16 Kasım 2021 - Acele Gidilen Yollar
- 03 Kasım 2021 - Yolu Şaşırmak
- 19 Ekim 2021 - Önce Refik Sonra Tarik
- 05 Ekim 2021 - Yol İle Giden Yorulmaz
- 28 Eylül 2021 - Yalan Dünyada (Neşet Ertaş Anısına)
- 22 Eylül 2021 - Yollar ve Hayat
- 15 Temmuz 2021 - On Beş Temmuz Destanı
- 11 Haziran 2021 - Mutluluk Elimizde
- 17 Mayıs 2021 - İntifada ( Şiir )
- 08 Mayıs 2021 - Şimdilerde Halimiz
- 23 Nisan 2021 - Yaratanla İletişim: DUA
- 18 Mart 2021 - -YENİ- O Gün ( Çanakkale Anısına)
- 09 Mart 2021 - Yaratanla İletişim
- 14 Ocak 2021 - Babam Anlatırdı Kıtlığı
- 28 Aralık 2020 - Öleceğini Bilen Küçük Kız
- 15 Aralık 2020 - Yağmur Duası
- 04 Aralık 2020 - İletişim Şükür Sebebidir
- 02 Kasım 2020 - Sinir Harbi
- 21 Ekim 2020 - Nezaket Sağlıktır
- 11 Ekim 2020 - Ateşle Oynayanlar
- 23 Ocak 2020 - Küçük Günler
- 04 Ocak 2020 - Hatırlamalı İnsan
- 27 Aralık 2019 - Yusuf Olmak
- 03 Aralık 2019 - Peygamber Şehri
ÖĞR. GÖR. OSMAN UTKAN
Yarım Dua
Yarım Dua
Kadın oldum olası erkek çocuğu olsun istiyordu. İlk iki çocuğunu kız olarak dünyaya getirmişti. Erkek çocuklara sahip arkadaşlarını gördüğünde onlara imreniyordu. Onların erkek çocuklarını uzun uzun seviyor ve böylece erkek evlat hasretini gidermeye çalışıyordu.
İki kız çocuktan sonra üçüncü çocuğuna gebeydi artık. Doğacak çocuğunun erkek olması için sürekli dua ediyordu. Erkek evlat hasreti onu o kadar etkilemişti ki dualarında sadece aynı şekilde ve aynı şeyleri söyleyerek yakarıyordu. Dualarında “Allah’ım bana bir erkek evlat ver de, nasıl olursa olsun.” şeklinde yalvarıyordu. Gecede, gündüzde, seherde ve sahurda her zaman bu minvalde dualar edip durdu. Erkek çocuk olursa diye adak da adamıştı.
Hastaneye gidiyor rutin kontrollerini aksatmadan yapıyordu. Birkaç ay sonra bebeğin cinsiyeti belli olmuştu. Kadının duaları kabul olmuş ve bir erkek çocuk sahibi olacaktı. Kadın hiç olmadığı kadar mutluydu. Sayılı gün hemencecik geçer derler ya aynen öyle dokuz ay çabucak geçmişti bile.
Bu süre zarfında kadın erkek yeni bebeği için alışverişler yapmış. Bebek odasını hazırlamıştı. Evin her tarafı mavi tonlarla kaplanmıştı. Oyuncaklar ona göre alınmıştı. Daha dünyaya gelmeden odasını oyuncak arabalarla doldurmuştu. Hastane çıkışları, küçük küçük zıbınlar, eldivenler, çoraplar vs. fazlasıyla alınmıştı.
Cinsiyeti belli olur olmaz ismini de belirlemişti, kadın. Eskiden beri çok sevdiği, Türk Sinemasında önemli bir oyuncu olan Ekrem Bora’dan ilhamla “Bora” ismini yeni bebeğine verecekti. Bora, “Arkasından yağmur getiren ya da yağmurla birlikte gelen sert ve çabuk geçen fırtına” anlamına geliyordu. Bu ismin anlamını da çok seviyordu.
Nihayet doğum günü gelip çatmıştı. Kadın çok heyecanlıydı. Uzun zamandan beridir hasretiyle yanıp tutuştuğu erkek bebeğini kucağına alacaktı. Hastanede doğum gerçekleşmiş ve kadın normal servise gelmişti. Yeni doğan bebek bazı tetkiklerden sonra annesine getirilecekti. Takriben iki saat sonra sağlıklı bir şekilde bebek annesine teslim edilmişti.
Kadın sevinçten gözyaşlarına engel olamıyordu. Sanki uzun yılların hasreti varmış gibi bebeğini kucaklıyordu. Bebeğine sevgiyle ve şefkatle bakıyordu. Gözlerini bebekten alamıyordu. Çok beklemişti bu an için. Kadın en sonunda muradına ermişti. Artık onun da bir erkek evladı vardı. Sanki dünyalar onun olmuştu.
Kadın bir gece hastanede kaldıktan sonra taburcu olup evine gelmişti. Kapıda süslerle yazılmış olan “Hoş eldin Bora” yazısı, anne ile bebeği karşılamıştı. O gün evinde hiç olmadığı kadar mutlu olmuştu. Onun ifadesiyle bundan sonra “oğluşuyla” zaman geçirecek ve onu büyütecekti. Adaklar yerine getirilmişti. Akika kurbanı kesilmişti. Tatlılar, çikolatalar ve şekerler dağıtılmıştı.
“Her doğan büyür; her yaşayan ölür” derler. Bora da gün be gün büyüyordu. İlk anda emekleme, sonra yürüme derken, koşmaya başlamıştı. Aradan iki yıl geçmişti bile. Ağzı kalabalık bazı kelimeleri telaffuz etmeye başlamıştı. Kadın yavrusunun “Anne” demesini aşkla bekliyordu. İki yaşında olan Bora’nın ilk kelimesi “Anne” olmuştu. Kadın sevinçten uçuyordu. Sık sık onunla konuşuyor onun ilk kelimelerini zevkle tekrar ettiriyordu.
Çocuk konuşmaya başladıkça bazı şeylerin yolunda gitmediği anlaşılmaya başlandı. Konuşmalar anlamlı ve tutarlı değildi. Doktorlara gidildi. Tetkikler ve tahliller yapıldı. Ailenin aldığı cevaplar, onları tatmin etmiyordu. Yeni doktorlara ve yeni hastanelere gidiyorlardı. Hastanelerde yoğun geçen süreden sonra çocuk dört yaşına gelmişti. Haberler aile için hiç iyi değildi. Çünkü çocuğun akıl sağlığı yerinde değildi. Ailenin sürekli olarak çocuğu gözetim altında tutması gerekliydi. Çocuk için özel eğitimler almaları gerekiyordu.
Kadın için erkek çocuk sevinci buraya kadardı. Bundan sonra çok sevdiği oğluşu için fedakârlık yapma zamanıydı. Kadın bundan sonraki hayatı boyunca bu çocuğu için koşturmak zorundaydı. Bu düşünce onu derinden yaralıyordu. Çocuğunun durumuna çok üzülüyordu. Kadının elinden bir şeyin gelememesi ise onun için iyiden iyiye bir yıkım gibiydi.
Küçükken bir yolla kontrol etmek kolaydı. Çocuğun yaşı ilerledikçe işler daha da zorlaşmakta ve içinden çıkılmaz hal almaktaydı. Çocuğu korumak için onu kontrol altında tutmak gerekiyordu. Bir aile için bir anne için bu çok zordu. Hani derler ya “Ölüsü olan bir gün; delisi olan her gün ağlar” diye. Kadın çok sevdiği yavrusu için artık gözyaşı döküyordu gizli gizli.
Kadın “Duamı yarım ettim” diyerek anlatırdı olan bitenleri. “Oysaki Allah’ın yanında her şey var. Duaların sahibi, duaları kabul edendir. Ben ise eksik ve yarım dua ettim” diye pişmanlığını dile getirirdi. Bora, gerçekten ismi gibi kadının ve ailenin hayatında fırtınalar ve kasırgalar estirmeye devam ediyordu.
Osman Utkan, 15.04.2022
Kayseri Üniversitesi
1 Yorum
Fevzi DAL Fe
17 Nisan 2022