ÖĞR. GÖR. OSMAN UTKAN

-YENİ- Okul Kaydı

• admin
• 03 Mart 2022
• Yazar
• 2713 Görüntüleme

Yavuz daha iyi bir iş ve yaşam için İstanbul’a taşınmıştı. Yavuz’un ilkokul çağında bir kızı, bir de bir yaşında olan bir oğlu vardı. Yeni gittiği yerde tatlı baklava işleri yapıyordu. Ona bağlı onlarca şubeyi koordine etmeye çalışıyordu. Eşi de kendisiyle beraber aynı pastanede yoğun bir şekilde çalışıyordu. Onlar da aynı şehirdeki milyonlarca insan gibi hayat mücadelesini omuz omuza veriyorlardı.

Yaz sonu ilkokul çağındaki kızları Hale’nin okula kaydı otomatik olarak sistem tarafından yapılmıştı. Adrese dayalı olarak kızın gitmesi gereken okul evlerine yakındı. Ancak anne ve baba aynı yerde çalıştığı için çocuklarının işyerine yakın olan okula gitmesini istiyorlardı. Yavuz çocuğunun okul kaydını işyerine yakın olan okula aldırmak için öncelikle yasal anlamda durumu araştırmıştı. Yasaya göre kendi durumları, bu kaydın diğer okula alınmasına engel değildi.

İlk fırsatta işyerine yakın olan okula giden Yavuz, okuldaki görevlileri durumunu anlattı. Ancak oradaki yetkililer farklı farklı şeyler söylediler. Kendini ifade etmeye kalksa da, Yavuz’u doğru dürüst dinleyen olmadı. Ne hikmetse kayıt dönemleri bizim okullardaki yetkililer, müstahdeminden müdürüne kadar herkes değere biner. Baştan savma hareketler, işi yokuşa sürmeler ve bazen de iletişim çatışmaları kayıt haftalarında sıradan bir hal almaktadır.

Nihayetinde Yavuz’u müdire hanıma yönlendirirler. Müdire hanım makamında, siyah deri koltuğunda adeta bir kraliçe gibi oturuyordu. Hanımefendi çok büyük olan bir makam masasının arkasında elleri masanın üstünde bir şekilde hiç yerinden kalkmayarak Yavuz’u karşıladı.  Beden dili “Buralar benden sorulur” der gibiydi. Dolapları ve masasını onlarca biblo ve süs eşyaları ile donatmıştı. Müdür odaları, başkan odaları gibidir genelde. Oraya gelenlere “Geldiğiniz yer, öyle sıradan bir yer değil. Ona göre davranın” der gibi mesaj verir. Neyse “İtibardan tasarruf olmaz” diye düşündü Yavuz. Mekânın ve makamın kendisi ziyaretçilerini ezmek üzerine tasarlanmıştı adeta.

Selam vererek söze başlayan Yavuz, müdire hanıma derdini kısaca anlatarak, çocuğunun kaydını bu okula aldırmak istediğini söyledi. Müdire hanım “Katiyen olmaz. Hiçbir şekilde kaydı bu okula alamayız” diyerek Yavuz’un talebini kesin bir dille reddetmişti. Yavuz birkaç defa daha rica minnet etse de müdire hanımın “Hayatta olmaz” şeklindeki kararlı ifadelerinden sonra “Pekâlâ” diyerek oradan ayrılır. Gayet kolayca olabilecek bir iş olduğu halde, reddedilen Yavuz’un canı epeyce sıkılmıştı.

Okuldan ayrıldıktan sonra Yavuz, -milletimizin en ufak bir işte dahi başvurduğu- “hatırlı insanları” devreye sokmaya karar verir. Daha okulun önündeyken, memleketlisi olan bir milli eğitim müdür yardımcısı arkadaşını arayarak ona durumu anlatır.  O da “Ben birazdan seni arayacağım. Beni bekle” der. Aradan beş dakika bile geçmemişti ki, milli eğitim müdür yardımcısı olan arkadaşı Yavuz’u arayarak “Okula git ve müdire hanıma selamımı ilet. O sana yardımcı olacak” dedi.

Habere sevinen Yavuz hızlıca müdür odasına gelir. Kapıyı vurarak içeri girer. Müdire hanım masasından kalmış Yavuz’a doğru gelerek ve “Hoş geldiniz” diyerek ellerini uzatıp tokalaşmıştır.  Yavuz’un durumunu anlatmasına gerek kalmadan müdire hanım “Efendim kaydınızı hemen halledelim” demiş ve kendi bilgisayarından Hale’nin kaydını yapmıştı. Yavuz işlemlerinin hallolmasından dolayı sesini çıkarmadan beklemişti. Kendi kendine “Ne gerek vardı bütün bunlara” diye düşündü. Müdire hanımın üstlerine karşı olabildiğince kibar ve nazik; kendinden düşük olduklarını düşündüklerine ise oldukça kaba olduğunu gözlemledi. Bir dakika bile sürmemişti işlem. Oysaki kaç gündür stres yaşıyordu bu yüzden. Teşekkür edip çıktı.

Hale dört yıl boyunca babasının ve annesinin işyerine yakın olan okulda okudu. Okuldan çıkınca zaten kısa mesafede olan işyerine kendi başlına yürüyerek gidip, gelirdi. Oldukça başarılı bir öğrenciydi. Kendi sınıfında her yıl birinci olurdu. Öğretmenleri de onu çok seviyorlardı. Nihayetinde ilkokulu bitiren hale artık ortaokula gitme heyecanını yaşıyordu.

Yaz tatili tatil, ziyaretler ve oyun derken hemencecik geçmişti. Kızının kaydını e-devlet üzerinden kontrol eden Yavuz ne görsün. Kızı ev adresinin olduğu okula düşmüştü. Hemen gidip, işyerine yakın olan okula kaydı aldırmak gerekiyordu. Ne de olsa kızı bu okulda okumuş ve mezun olmuştu. Vakit kaybetmeden müdür odasına gitti. Dört yıl önceki bıraktığı müdire hanımı aynı yerinde hiçbir şey değişmemiş halde buldu. Nihayetinde buraların, yani bu okulun melikesiydi.

Müdire hanıma kısaca durumunu anlatan Yavuz kızının bu okulda devam etmesini istediğini söyler. Ama gel gör ki müdire hamın Hale’yi ve çalışkanlığını bildiği halde “Olmaz! Olamaz! Yasal anlamda bu nakil imkânsız” diyerek reddetmişti. Yavuz dört yıl aradan sonra sanki dejavu yaşıyordu sanki. “Tamam o halde” diyerek oradan ayrılan yavuz okulun önüne çıkarak, daha önce milli eğitim müdür yardımcısı ile telefon görüşmesi yaptığı aynı yere gelip telefonunu cebinden çıkardı. Milli eğitim müdür yardımcısı olan hemşerisinin numarasını bulup aradı. Telefonda arkadaşının emekli olduğunu öğrendi. Eski milli eğitim müdür yardımcısı olan arkadaşı Yavuz’a “Ben birazdan seni arayacağım. Beni bekle” diyerek telefonu kapatır. Aradan beş dakika bile geçmemişti ki eski milli eğitim müdür yardımcısı olan arkadaşı Yavuz’u arayarak “Okula git ve müdire hanıma falanın selamını ilet. O sana yardımcı olacak” dedi.

Habere sevinen Yavuz hızlıca müdür odasına gelir. Kapıyı çalaran içeri girer. Müdire hanım masasından kalmış Yavuz’a doğru gelerek ve “Hoş geldiniz” der.  Yavuz’un durumunu anlatmasına gerek kalmadan müdire hanım “Kaydınızı hemen halledelim” diyerek hemencecik kendi bilgisayarından Hale’nin kaydını kendi okuluna aldırdı. Yavuz üzülerek baktı okul müdiresine. “Ne gerek vardı bütün bunlara şimdi” diyerek içinden ah geçirdi. Aynı kişiler ve aynı olaylar dört sene sonra yine aynı şekilde yaşanmıştı. Sıradan bir vatandaş için değişen bir şey yoktu ne yazık ki. Yavuz’un işi hallolmuştu belki ama içinde buruk bir sevinç yaşıyordu. Hayır! Hayır! Aslında Yavuz ülkesi ve insanları adına bütün bu yaşadıklarına çok üzülmüştü.