- 06 Haziran 2024 - BİR GÜNDE İKİ SABAH NAMAZI
- 23 Mayıs 2024 - İRAN’DA HELİKOPTERİ KİM Mİ DÜŞÜRDÜ?
- 12 Mart 2024 - RAMAZAN'DA ORUCA TUTULMAK
- 26 Şubat 2024 - AİLE DERDİMİZ -IV- BEN - BİZ KAVGASI
- 10 Şubat 2024 - BİR DRAM VE DUA SAĞANAĞI
- 02 Şubat 2024 - AİLE DERDİMİZ- 3
- 23 Ocak 2024 - AİLE DERDİMİZ -2-
- 17 Ocak 2024 - AİLE DERDİMİZ -1-
- 25 Aralık 2023 - ANNEMİN İKİ DAMLA GÖZYAŞI / İkinci Hikaye Kitabı
- 22 Aralık 2023 - Hayta ile Cemşit
- 15 Aralık 2023 - Turnusol Kâğıdı Filistin
- 16 Eylül 2023 - Sosyal Medya Fırtınası
- 12 Ağustos 2023 - Ölüm Seçme Hakkımız
- 03 Ağustos 2023 - Cennette Komşu Seçme Özgürlüğü
- 20 Temmuz 2023 - Afrika’da Neler Oluyor?
- 06 Temmuz 2023 - Sınırlarını Aşan Ülke Türkiye
- 20 Haziran 2023 - Sıla-i Rahim
- 26 Nisan 2023 - Şevval Ayı Rehberi
- 17 Nisan 2023 - İlahi Kitaplarda Ortak İz
- 07 Nisan 2023 - Izîîn ( Kuranı Parçalamak )
- 03 Nisan 2023 - Ramazan Ayında Kur’an Buluşmaları
- 28 Mart 2023 - Bir Çanakkale Töreni
- 24 Mart 2023 - Bu Ramazanda Ne Yapalım?
- 03 Şubat 2023 - Refik mi, Tarık mi?
- 14 Ocak 2023 - Aşkına Hayran Olduğum Adam Aşkına Gitti
- 30 Aralık 2022 - Dünyanın Ve Menfaatin Esareti
- 20 Kasım 2022 - Türkiye Nerede Olmalı?
- 06 Ekim 2022 - Tohum Atan Pişman Olmaz
- 26 Eylül 2022 - Kraliçeler de Ölür
- 14 Eylül 2022 - Düğüm Olan Düğünler
- 07 Eylül 2022 - Freni Patlamış Kamyon
- 18 Ağustos 2022 - Taşın Altında Eli Var
- 01 Temmuz 2022 - Neler Kaldı, Neler...
- 10 Haziran 2022 - İlacınız Varsa Bana Onu Söyleyin
- 17 Mayıs 2022 - Çocukça Bir Mutluluk İşte
- 01 Mayıs 2022 - Türkiye Ne Kadar Büyük?
- 22 Nisan 2022 - Özel Bir İftar Sofrası
- 09 Nisan 2022 - Ramazan Geldi Ve Gerçekten Hoşça Geldi
- 25 Mart 2022 - Dualı Bir Çift Ağız
- 16 Mart 2022 - Ne Savaşlar Bilirim Ben
- 01 Mart 2022 - Acımıza Karışmayın
- 17 Şubat 2022 - Değiştirme Tehdidi
- 20 Ocak 2022 - Cennet Müjdesi Yolculuk
- 14 Ocak 2022 - Bir Fısıltı Mesafesinden Bismillah
HAŞİM AKIN
Uzak / Yakın
Uzak / Yakın
Derdimi herkesten fazla sanırdım
Dert ile yaşarken ölenler varmış.
Ey gönlüm! sen benden neler istiyorsun
Mutluluk yetinmektir bunu bilmiyorsun.
(Orhan Gencebay)
Bazen sözler insanın boğazına düğümlenir. Konuşmaktan bile kaçarsınız. Susmak içinizi yakar, konuşmak gönlünüzü parçalar. Bunu yaşamayan var mıdır? Sanmam... Bu hayatta yaşayan her insanın tıkandığı yerler olmuştur.
Neyse ben sadede geleyim.
Geçen hafta bir mülteci kampına ziyaretimiz oldu. Yanımda Burkina Faso’nun yerlisi Abdüsselam isimli bir arkadaş da var. Normal hayatta konuşup sohbet etsek de yakın zamanda bu kadar uzun süre baş başa kalmamıştık. Onunla daha özele inen sohbeti yapabilme imkânımız oldu.
Onu dinleyince ben halimden ve şikâyetlerimden utandım. Uzun zamandır neredeyse her gün bana annemin sağlığını sormuştur. Her defasında onların şifası için de dua etmiştir. Biz de bunun için her defasında teşekkür ettik. Bitti mi? Bize göre evet... Ancak yanan başka bir ateşi görememişim.
Bu sefer ben ona sordum ayrıntılı bilgilerini. Babası 2018 de o Türkiye’den geldikten sonra vefat etmiş. O zaman köyüne gitmiş. Sonra? Sonra bir daha gidememiş. Onun köyü başka bir devlet sınırlarında değil. Köyü ülkenin kuzeyinde bulunan Djibo şehrinin sınırları içinde. Niçin gitmemiş? Terör nedeniyle köyüyle olan tüm bağlantılar kopuk. Orada yaşayanlar sanki başka bir yerde veya esir kampında yaşıyor. Annesini dört yıldır görmüyor. Orada olumsuz bir şey duysa oraya gidebilme şansı yok. Onlar da buraya gelemez.
Tabi ben ailemi ve anne babamı 6000 km. uzakta bırakıp geldim. Lakin gidip Türkiye’deki ailemle buluşmamı engelleyecek tek neden var. O da bilet fiyatları. Onun dışında acil bir durumda gitmeye mani olan bir etken de yok. Ben dayanamayıp “o zaman ben senden daha çok görüyorum ailemi” dedim. “Tabi hocam sen istersen akşama gidersin” dedi. Bunu üzerine sustum... Yutkundum... Yeni bir cümle aradım. Sadece “bu zalimlere ve onların her türlü destekçilerine Kahhar sıfatınla muamele edesin Ya Rabbi!” diye dua edebildim. Allah’ım bu zalimlere fırsat verme, onları senin kahhar sıfatına havale ediyoruz. Gerçekten çok zor bir durum...
Telefon imkânını sordum. O da çok zor dedi. Bazen günlerce ararsın da ulaşamazsın. Ya hatlar yoktur, ya da onların şarjı bitmiştir. (Köyde elektrik yok. Teröristler bulup imha etmemişse güneş elerjili bataryalar kullanılacak)Yıllardır aynı köyde yaşadıkları Fullani komşularının ihanetine tanık olmak ve onlar tarafından öldürülmek veya ölüm korkusu yaşamak gerçekten çok acı. Bu durum çok acı haber ve beklentilerin işareti gibi de geliyor.
Bölgede devlete ait neredeyse hiçbir hizmet kalmamış. Okullar kapanalı yıllar oldu. Hastanelerde görev yapan tüm personel bölgeyi çoktan terk etti. Ben de merak edip sordum. “Sizin orada hastalanan da olacaktır elbette... Böyle bir durumda ne yapıyorlar?” Cevap gayet basit ve geleneksel oldu. “Hocam ben doğduğumda bizim orada doktor yokmuş. Ben evde köylü kadınların yardımıyla doğmuşum. Şimdi de aynısına döndük. Orada hiçbir doktor ve sağlık görevlisi yok. Orada yaşayanlar ağaç yaprakları, otlar ve çiçekleri topluyor, bundan yüz yıl önce yaptıkları ilaçları üretiyor ve onunla tedavi olmaya çalışıyorlar. Onun dışında yapılacak bir şey de yok.”
Dönerken “Ne güzle oldu. Biz şimdi mültecilere yardım ettik. Ama ben daha kötü durumda olan aileme el uzatamıyorum” dedi. Ben bir kez daha yutkundum.
Onu tam anladım mı? Bunu bilemem.
Yani eşekten düşmeyen bunun acısını tam anlayamaz sanırım.
Benim aileme ve yakınlarıma hasret ve özlemim dindi. Şimdi ona bakınca yutkundum ve çaresizliğin girdabıyla sesimi çıkaramadım.
Buna dua etmekten başka çareniz yok. Onu biliyorum.
Henüz Yorum yok