ey ölüm sunan adam üşüyor şubat biliyor musun? biliyor musun anne her yerim eksik başım eksik göğüm eksik gönlüm eksik yürekler eksik sokaklar eksik biliyor musun anne bu gün şubat eksik şubat yirmi sekiz o gün şubattı yirmi sekiz şubattı hava kırılgandı soğuktu ellerin üşüdüğü gündü çocukların üşüdüğü anaların ağladığı gündü kar yağıyordu ve tüm özgürlüklerin üzerini örtüyordu ülkemde aslında beyaz bir örtü değildi örten zalimlerin post modern rengiydi genç kızlar gencecik kızlar zincirlere vurmuştu kendilerini okul bahçelerinde yürekleri kan revan içindeydi, çünkü okutulmuyor, okullardan atılıyorlardı işinden çıkarılan, ekmeğe muhtaç edilen onca insan karacalar gibi çölde aç ve susuzdu “muhakkak ki ben hüznümü ve kederimi Allah’a arz ederim” diye dua eden yüreklerdi hüzünlü ve kederli o gün şubattı kar yağıyordu “kar yağarsa yüreklere merhamet buz tutarmış” yürekler buz tutmuştu kelimeler buz tutmuştu cümleler buz tutmuştu buz tutmuştu her yer ve her şey o gün şubattı yirmi sekiz şubattı ey ölüm sunan adam üşüyor şubatlar biliyor musun Mustafa KÜÇÜKTEPE